Από πού ξεφύτρωσε αυτό το "παλιό" ξύλινο ημερολόγιο και τρύπωσε στην καρδιά μου; Και το κοιτάζω και το αλλάζω κάθε μέρα και μαθαίνω και τους αριθμούς στην κόρη μου; Άσε που εκτός από τη μέρα, μου φτιάχνει και τις γωνιές του σπιτιού μου, δίνοντας μια vintage πινελιά στην ξύλινη συρταριέρα ή στο κομοδίνο του δωματίου. Είναι αυτά φυσιολογικά πράγματα ή απλώς μεγαλώνω; Είπα λοιπόν να το φιλοσοφήσω λιγάκι, για να δώσω και μερικά επιχειρήματα σε όσες παραμένουμε αθεράπευτα ρομαντικές.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος... Και μετά τα χρόνια πέρασαν, η επιστήμη έκανε άλματα και βρεθήκαμε με 2 αυτοκίνητα, 3 laptop και 10 κινητά (τα περισσότερα έξυπνα...) ο καθένας! Και μαζί ήρθε και το άγχος να θυμάμαι τα password, να κάνω like σε όλες τις αναρτήσεις που κάνουν οι φίλες μου στο facebook και να ανεβάσω και τις εικόνες της ζωής μου στο Instagram. Από κοντά και οι υπενθυμίσεις του κινητού και κάπως έτσι ο χρόνος απέκτησε... άλλη διάσταση (και δεν εννοώ την 4η).

Και μετά ξαναμπήκαν στη ζωή μου ένα ξύλινο ημερολόγιο, για να το κοιτάω και να ξεχνιέμαι. 2 ξύλινοι κύβοι και 3 ράβδοι έχουν όλη την πληροφορία και την αισθητική που χρειάζομαι και μου υπενθυμίζουν ότι εκτός από κινητά, υπάρχουν και έξυπνα αντικείμενα. Ένα πικάπ να μου θυμίζει ότι τα LP's υπήρχαν πριν από την LP και μια Ploaroid για να έχω και καμιά τυπωμένη φωτογραφία να την βλέπω με τους πραγματικούς μου φίλους. Δεν τα βλέπω σαν "όπλα" για να αμφισβητήσω την εποχή που ζω. Απλώς γεφυρώνουν κάπως την ανθρώπινη με την τεχνολογική μου πλευρά και με προσγειώνουν στα βασικά και τα ουσιώδη. Κι αν δεν σας έπεισα εγώ, ρωτήστε όλες αυτές τις vintage πιτσιρίκες τριγύρω, που ενώ μεγάλωσαν με tablet και κινητό, τώρα αλλάζουν βελόνα στο παλιό πικάπ του παππού, για να ανακαλύψουν στα παλιά δισκάκια κρυμμένους θησαυρούς!